പെയ്തൊഴിഞ്ഞ കണങ്ങള്‍

ദിവസങ്ങള്‍ ഏറെയായി ഈ മേഘാവൃതമായ അന്തരീക്ഷം..

മേഘങ്ങള്‍ പെയ്തുതീര്‍ക്കാന്‍ മടിച്ചതോ അതോ പെയ്തൊഴിയാന്‍പോലും പറ്റാത്ത നിസ്സഹായാവസ്ഥയിലായിരുന്നതോ? എപ്പോള്‍ പെയ്യണമെന്നറിയാതെ നീലവിഹായസ്സില്‍ മേഘങ്ങള്‍ അലകഷ്യമായി ഒഴുകുന്നത്‌ പോലെ തോന്നി.

ഒടുവില്‍, ഇന്നലെ..രാവിന്‍ നിശബ്ദതയില്‍ കരളുരുകി പെയ്ത മഴയുടെ നാദം അവള്‍ മാത്രമേ കേട്ടിരുന്നുള്ളു. അനിവാര്യമായ ഒരു നേരം അതാണെന്ന് പ്രകൃതിക്കും തോന്നിയിരിക്കാം 

ഓരോ മഴത്തുള്ളിയും വിണ്ണില്‍ നിന്നുതിര്‍ന്നു വീഴുന്ന കണ്ണ്നീരാണെന്നും എന്തൊക്കെയോ പറയാന്‍ കൊതിച്ചിട്ടും പറയാനാവാതെ വാനം വിങ്ങിപ്പോട്ടുകയാണെന്നും എനിക്ക് തോന്നി. ആ കണ്ണുനീരില്‍ ചിലത് ഒരു നനുത്ത സ്പര്‍ശമായ് ഇലത്തുമ്പുകളില്‍ വീണെങ്കിലും പാതി മയക്കത്തിലായിരുന്ന ഇലകള്‍ക്ക് അതൊരു കുളിരിനപ്പുറം ഒന്നുമായിരുന്നില്ല..

ആ മഴത്തുളികളെ കൈക്കുമ്പിളില്‍  കൊരിയെടുക്കാനോ ഒന്ന് ആശ്വസിപ്പിക്കാനോ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..!   

  .

തളര്‍ന്നു മയങ്ങും വരെ വാനം ആ കണ്ണ് നീരോക്കെയും പെയ്തു തീര്‍ത്തു. 

അവളുടെ കണ്ണുനീര്‍ മണ്ണില്‍ ചാലുകള്‍ കീറി ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി സൂര്യന്‍, പുലരാന്‍ വെമ്പിനിന്നതുപോലെ തോന്നി.. അവള്‍ക്കരികെ ഓടിയെത്തിയ സൂര്യന്റെ സ്നേഹകിരണങ്ങള്‍ അവളെ പ്രശോഭിതയും മനോഹരിയുമാക്കി. ആ സ്നേഹസ്പര്‍ശം അവളെ സന്തോഷവതിയാക്കി, അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇത്രയുംദിവസങ്ങളില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി പ്രഭാതത്തില്‍ മാനം പതിവിലും തെളിഞ്ഞതായി കാണാമായിരുന്നു.